Miłosne intrygi, zamiany ról, gry pozorów, dźwiękowa feeria. Piotr Cieplak inscenizuje Wieczór Trzech Króli albo Co chcecie→, wydobywając muzyczność jednej z najważniejszych komedii Williama Shakespeare’a. Premiera przedstawienia odbyła się 4 grudnia na dużej scenie Teatru.

Viola, cudem uratowana ze statku rozbitego u wybrzeży Ilirii, przywdziewa męski strój i zaczyna służbę u księcia Orsino. Księcia dręczy uczucie do pogrążonej w żałobie Oliwii. Ta z kolei spogląda łaskawym okiem na nowego dworzanina o delikatnej urodzie… Nic nie jest takie, jakie się wydaje, a życie kryje się właśnie w tej grze pozorów… „Wieczór Trzech Króli to utwór graniczny w dorobku Shakespeare’a – powstał tuż przed serią najważniejszych tragedii, był także ostatnią czystą gatunkowo komedią – pisze Marcin Bogucki w tekście Lekcja Ilirii zamieszczonym w programie przedstawienia. – Akcja jest zmyślna, nieprzeładowana, a jednocześnie kunsztowna: Shakespeare posługuje się w niej zasadą symetrii, lustrzanych odbić i powtórzeń”.

W przedstawieniu przygotowanym przez Piotra Cieplaka nierozerwalny splot muzyki i miłosnych czy egzystencjalnych perypetii – za sprawą nieustannych przebieranek, zamiany ról i płci nabiera przewrotnego charakteru. Pozwala rzucić nowe światło na oblicza uczuciowej gorączki i na próby odkrywania własnej tożsamości. „Bądź tym, kim wiesz, że jesteś – wtedy będziesz / Równy wielkością temu, co cię trwoży” – mówi Viola. 

Ze sceny płynie muzyka, będą miłosne uniesienia oraz rozczarowania. W rozmaitości tonów i  emocji ujawnia się sztuka teatru, a także zaprawiony ironią i melancholią teatr międzyludzki. „Odmian, barw, wersji miłości jest tu co niemiara – podkreślał reżyser podczas pracy nad przedstawieniem – więc to nie będzie spektakl o jakimś wzorcu, tylko o bogactwie, wielości odcieni, jakie słowo »miłość« może ze sobą nieść. Mówimy o żartobliwym przedstawieniu, i oby takie było, ale o najpoważniejszych sprawach. Żeby jeszcze móc się uśmiechnąć do samych siebie. Chociaż trochę. Żeby się jeszcze móc, nie wiem, dajmy na to, ocalać?” (rozmowa z Piotrem Cieplakiem →)