Aktualności

Aktorzy Teatru Narodowego wspominają Jerzego Jarockiego

Jerzy Jarocki podczas prób Miłości na Krymie Sławomira Mrożka. Premiera w Teatrze Narodowym 17 stycznia 2007. Fot. Stefan Okołowicz/Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego


10 lat po śmierci Jerzego Jarockiego wciąż o nim pamiętamy w Teatrze Narodowym – mówi Jan Englert. – Był filarem, na którym oparliśmy repertuar. Pięć premier – inscenizacje utworów Mrożka, Gombrowicza i Słowackiego, które przygotował, stworzyły artystyczny i intelektualny wymiar naszej sceny. Profesor Jarocki był też, co wspominam ze szczególnym wzruszeniem, przywiązany do naszego zespołu. W jednym z ostatnich swoich listów nazwał Teatr Narodowy swoim domem”. 

Jerzy Jarocki we wspomnieniach aktorów Teatru Narodowego. 10 października 2022 roku mija 10 rocznica śmierci wybitnego reżysera. 

◊ Jan Englert

10 lat po śmierci Jerzego Jarockiego wciąż o nim pamiętamy w Teatrze Narodowym. Był filarem, na którym oparliśmy repertuar. Pięć premier – inscenizacje utworów Mrożka, Gombrowicza i Słowackiego, które przygotował, stworzyły artystyczny i intelektualny wymiar naszej sceny. Profesor Jarocki był też, co wspominam ze szczególnym wzruszeniem, przywiązany do naszego zespołu. W jednym z ostatnich swoich listów nazwał Teatr Narodowy swoim domem.

Pamiętamy o Profesorze Jarockim, o wielkości jego pracy twórczej, o niebywale ścisłym, precyzyjnym umyśle i konsekwentnie realizowanych do samego końca zamierzeniach artystycznych. Ta żelazna konsekwencja sprawiała, że był trudny we współpracy. Jest na ten temat mnóstwo opowieści i anegdot. Ale aktorzy, którzy nawet narzekali na niego, gdy tylko pojawiała się propozycja - chętnie z Jarockim pracowali, bo mieli poczucie artyzmu i bezpieczeństwa. Wiedzieli, że zagrają w spektaklu, który będzie miał ręce, nogi, głowę, serce... A więc będzie kompletnym dziełem sztuki. I w którym ich udział z pewnością będzie znaczący.

Scena zbiorowa, centralnie: Jan Englert (Cesarz) w Błądzeniu wg Witolda Gombrowicza w reż. Jerzego Jarockiego. Prapremiera w Teatrze Narodowym 29 maja 2004. Fot. Stefan Okołowicz/Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

Sam również jako aktor wiele mu zawdzięczam. Początkowa wzajemna nieufność przy pracy nad Błądzeniem wg Gombrowicza przerodziła się później w pewną zażyłość, nieprzekraczającą nigdy relacji mistrz – czeladnik. Mnie również jak wielu aktorów ćwiczył, ale nigdy nie zaprotestowałem, nigdy nie zrobiłem żadnego gestu sprzeciwu wobec jego decyzji. Starałem się zawsze wykonać jego polecenia. Sądzę, że po kilkunastu takich próbach zaakceptował mnie i rzeczywiście potem miałem z Jarockim fantastyczny kontakt. A relacja między nami miała dodatkowy aspekt: on, wybitny twórca, erudyta, który przez całe życie dogłębnie uprawiał zawód reżysera, i ja w podwójnej roli: aktora i równocześnie pracodawcy. Ten układ urzędniczo-artystyczny był dla mnie dość trudny. Nie będę ukrywał, że dzięki Profesorowi Jarockiemu na początku dyrekcji zrozumiałem, co to jest palpitacja serca. Jednak ostateczny rachunek współpracy był niewątpliwie korzystny dla teatru.

Ze wszystkich moich mistrzów, z którymi się zetknąłem, Jarocki był niewątpliwie najlepiej słuchającym reżyserem. Każde lekkie odchylenie intonacji, i to nie chodziło tylko o dźwięk, tylko o intencje, natychmiast były przez niego wyłapywane. Miał wyczucie takiego rozłożenia rytmów i tempa, żeby podporządkować całą partię tekstu czemuś, co jest w nim najważniejsze. Był mistrzem świata w układaniu aktorskich partytur. Czasami denerwowałem się, bo byłem przekonany, że wszystko robię tak, jak powinno być, a on mówił, że źle! Ale potem, jak się zastanowiłem albo spróbowałem to poprawić, byłem zaskoczony – rzeczywiście miał rację.

W ciągu tych lat, gdy pracował w Teatrze Narodowym, byłem świadkiem jego starzenia się. Jarocki był zbyt inteligentny, żeby nie znać swoich ograniczeń, a jednocześnie nie dopuszczał myśli, że one istnieją. To bardzo dla mnie ciekawe doświadczenie – takie przyglądanie się królowi Lirowi. Najmocniejsze jednak wrażenie robił ostatni rok, w którym bardzo silnie towarzyszyło mu przeczucie końca, a szczególnie ostatnie miesiące. Godził się na to, co we wcześniejszych rozmowach ostro negował, bo zazwyczaj mało było w nim empatii. Jakby oddawał pole. Część pola, nie całe.

Mam wciąż w oczach widok Profesora przechodzącego jezdnię na Wierzbowej i nie zwracającego uwagi na jadące samochody. Było coś wzruszającego w tym zamyślonym, drepczącym człowieku w najkrótszej drodze wiodącej do teatru.

Nie wiem, czy myślał o czymkolwiek innym niż o teatrze.

Jerzy Radziwiłowicz, Dominika Kluźniak, Milena Suszyńska, Mariusz Bonaszewski w „Sprawie” wg „Samuela Zborowskiego” Słowackiego w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 17 września 2011.  Fot. Stefan Okołowicz
Na pierwszym planie: Jerzy Radziwiłowicz (Książę / Kanclerz Jan Zamoyski) w Sprawie wg Samuela Zborowskiego Juliusza Słowackiego w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 17 września 2011. Fot. Stefan Okołowicz/Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego.


◊ Jerzy Radziwiłowicz

Lubiłem jego analizy tekstów, próby stolikowe, i spotkania poza teatrem, w czasie których rozmawialiśmy o tekstach. Lubiłem również ten końcowy etap prób tuż przed premierą, kiedy Jarocki, wiedząc, że nie zawiódł się na mnie, potrafił mnie dodatkowo rozkręcić. Zawsze jakoś podświadomie wiedział, czego aktor potrzebuje i realizował to z dużym zrozumieniem, może dlatego, że sam z wykształcenia był aktorem… I jeszcze najbardziej charakterystyczna cecha, która mi bardzo imponowała: nieustające dążenie do uzyskania idealnego brzmienia (brzmieniem nazywam wszystko, co widzę i słyszę na scenie), które odzwierciedlałoby kształt, do jakiego reżyser dąży. Z pełną świadomością, że kształt idealny jest nieosiągalny. To bolesna świadomość w tym zawodzie. Bywa, że się do tego ideału zbliżamy, ale osiągnięcie go jest niemożliwe. Coś jednak sprawiało, że podziwiałem to uporczywe dążenie Jarockiego do osiągnięcia owego mitycznego kształtu idealnego. (…)

Praca z Jarockim była trudna w ogóle, to był człowiek o niezwykle wybuchowym temperamencie… Umyślnie tworzył sytuacje nieprzyjemne, czasami zasadnie, a czasami przesadnie. Być może taki sposób pracy był mu potrzebny do uzyskania zamierzonych efektów – nie wiem… Krążą opinie, że Jarocki był reżyserem katem, i trochę prawdy w tym jest, jednak zawsze trzeba takie rzeczy rozpatrywać przez pryzmat efektów, jakie to przynosiło…

(…) Muszę jednak przyznać, że nie mordował mnie tak, jak zwykł mordować aktorów. Bardzo dobrze się rozumieliśmy i wyczuwałem jego zamierzenia, chociaż jego drobiazgowość stanowiła dla mnie problem. Był czasem nie do wytrzymania w swoim precyzyjnym dobieraniu się do każdego szczegółu, według mnie bywało to po prostu niepotrzebne… Chociaż pamiętam, że raz role się odwróciły. W czasie prób stolikowych do Sprawy wg Samuela Zborowskiego zacząłem skrupulatnie dociekać niuansów i szczegółów swojej postaci. Jarocki uważał, że wszystko zostało odpowiednio wyjaśnione, ale według mnie jego interpretacja akurat nie do końca zgadzała się z tekstem (bywało bowiem tak, że Jarocki, jak każdy reżyser zresztą, naciągał interpretację tekstu do tego, co chciał mieć w spektaklu). W pewnym momencie Jarocki się zirytował i powiedział: „Dlaczego taki dociekliwy jesteś?!”. Odpowiedziałem mu: „Twoja szkoła”. Uśmiał się.

(…) Mówią też, że Jarocki „odbierał wolność aktorom”, z czym też się nie zgadzam. Bo o jakiej wolności tu mówimy? Zastanawiałem się nad tym wiele lat temu i doszedłem do wniosku, że istnieją dwa rodzaje wolności w teatrze: wolność robienia tego, na co akurat przyjdzie nam ochota, czyli pełny chaos – bo z realizacji takiej wolności nie rodzi się nic twórczego – to taka wolność, jak ją sobie nazwałem, „horyzontalna” czyli od ściany do ściany. I druga, którą można by nazwać, żeby brzmiało poważnie, „wertykalną”, czyli w głąb. Kiedy cała struktura jest wypracowana, co do ostatniego dźwięku i mrugnięcia okiem, trzeba zająć się wypełnieniem owej struktury, czyli wypełnieniem owego „w głąb”. Tu jest właśnie pole prawdziwej wolności aktora. I to bardzo ciekawej, twórczej wolności. Jarocki budował ścisłe formy, bo chciał usłyszeć konkretne sensy. Ustawianie każdego gestu było tylko środkiem do owego sensu prowadzącym. Wszystko ma logiczno-artystyczne podłoże.

Jerzy Jarocki. Głosy, wspomnienia, wywiady, PWST Kraków 2014.

Mariusz Bonaszewski w „Sprawie” wg „Samuela Zborowskiego” Słowackiego w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 17 września 2011. Fot. Stefan Okołowicz
Mariusz Bonaszewski (Lucyfer / Bukary / Adwokat) Sprawie wg Samuela Zborowskiego Juliusza Słowackiego w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 17 września 2011. Fot. Stefan Okołowicz/Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego


◊ Mariusz Bonaszewski

Spodziewałem się oczywiście jego śmierci, ale siebie w tej śmierci się nie spodziewałem.

Zadzwoniłem do teatru, żeby coś załatwić, i ktoś powiedział: że to jest smutny dzień dla teatru. „Co się stało? – To pan nie wie?”. Byłem wtedy w drodze. Zatrzymałem samochód. Pomyślałem sobie, że jeśli chodzi o teatr, to tak bardzo dotknęło mnie tylko odejście Holoubka.

Oni dwaj i ja między nimi. Z nich powstałem. (…)

I ta śmierć Jarockiego nagle mnie przewróciła. Zdałem sobie sprawę, że to nie on nie umiał uzewnętrznić siebie, tylko ja nie umiałem. Taka jest prawda. Wiele osób okazywało przy nim różne rzeczy, byłem tego świadkiem, i on na to odpowiadał. Natomiast ja nie byłem w stanie.

Nie mam wyrzutów, że czegoś nie zrobiłem, nie zadzwoniłem. Nie, wręcz przeciwnie, uważam, że w kontaktach z nim zrobiłem wszystko, co było możliwe. Uciekałem tylko wtedy, gdy uważałem, że mnie już zamęczy.  (…)

W ostatnim okresie nie tylko był chorym, ale także starym człowiekiem, w którym już widziałem śmierć. Jak kiedyś u mojego dziadka w końcówce jego życia. Taka sama postura, gwałtowne schudnięcie, śmiertelne oczy. (…)

Bardzo mu się przypatrywałem w związku ze spektaklem Sprawy, który traktuję bardzo szczególnie, bo opowiada o śmierci.

W monologu w Sprawie mnie wpuścił. Dał mi ten tekst podczas wakacji. Byłem w Ustce, a on był w Sopocie. Przyjechałem do niego i czytaliśmy nowy układ scenariusza. Wróciłem do siebie, chodziłem nad morze i z ogromną przyjemnością wywrzaskiwałem monolog w stronę Jarosławca. Gdy z powrotem przyjechaliśmy do Warszawy, próby Sprawy trwały już tylko siedemnaście dni. Wywaliłem mu ten tekst tak, jak go chciałem powiedzieć, z dwoma okropnymi błędami analitycznymi. Nie wiem, jak to się stało, że ich nie zauważyłem. I słuchał go do końca. Do samego końca. Potem odezwał się: „Wie pan, mnie się wydawało, że to powinno być inaczej, ale czuję się przekonany”. I wtedy poczułem pewność, że on się identyfikuje z tym monologiem. To była jedyna rzecz, której nigdy nie zmienił. (…)

Absolutnie miałem szalone szczęście, że go spotkałem! Że przeżyłem dzięki niemu niezwykłe chwile w teatrze. Myślę, że większość aktorów może mi zazdrościć wytężonego ślęczenia nad tekstami, śledzenia postaci i ogromnego wpływu analiz Jarockiego na moje życie. On wiedział o tym. Ja sobie  życie trochę zmieniłem z tego powodu. Zacząłem się zagłębiać we współpracę z nim. Jeździłem oczywiście po innych teatrach, ale od Płatonowa zaczęło się coś dziwnego. Płatonow mnie przekręcił także prywatnie. Byłem zupełnie innym, nowym człowiekiem. Znakomicie się z tym czułem. Może dlatego nie pamiętam z naszej współpracy okropnych rzeczy. Wyparłem je.

 Elżbieta Konieczna, Jerzy Jarocki. Biografia. Wydawnictwo Znak, Kraków 2018.

Oskar Hamerski, Marcin Hycnar, Anna Seniuk w „Kosmosie” Gombrowicza w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 16 października 2005. Fot. Stefan Okołowicz
Na pierwszym planie: Anna Seniuk (Kulka) w Kosmosie Witolda Gombrowicza w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 16 października 2005. Fot. Stefan Okołowicz/Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

◊ Anna Seniuk

[Kulka w Kosmosie wg Gombrowicza] to jest bardzo tragiczna postać, mimo że tekst nie daje wprost możliwości zagrania dramatu. Pozornie Kulka mówi błahe rzeczy: o zmianie pościeli, o przyjeździe letników itp. Jarocki potrafi jednak sięgnąć do głębi postaci. Za sprawą tego pozornie błahego tekstu pozwala, żeby widz wykonał wysiłek i w wyniku pauz, a nawet sposobu poruszania się Kulki, wyłuskał głęboko tkwiący tragizm. Rolę Kulki nazywał monologiem o marzeniu i udręce. Pauzy tego monologu to symptomy szaleństwa – myśli oderwane z głębi świadomości. Nie chodziło jednak o granie wprost jej narzekania i marudzenia. Ona pogodziła się z losem, ale w środku pozostała jakaś zadra. (…)

Praca z Jarockim to odkrywanie nowych przestrzeni myślenia, penetrowania nieznanych, nieprzewidywalnych warstw życia postaci. Wszystkie możliwe szpary, pauzy, westchnienia, oddechy muszą być wypełnione. Nie ma tak, że wchodzę, biorę oddech i coś mówię. Już nim wezmę oddech, muszę wszystko wiedzieć, coś się musi wcześniej wydarzyć. Nie ma już chyba reżyserów, którzy są tak wymagający i dogłębni. Tekst powinien być tylko przykrywką do tego, co dzieje się w środku człowieka na wielu poziomach. I nie jest istotne, jakie słowa mówię, tylko jakie sprawy poruszam. Praca z Jarockim to także szansa na poznanie własnych możliwości. On wymaga rzeczy, które w pierwszym momencie wydają się niemożliwe do wykonania. Potrafi odkryć w aktorze pokłady, o których aktor sam nie wie. A że praca z nie zawsze bywa lekka, łatwa i przyjemna, to już zupełnie inna historia.

 „Notatnik Teatralny” 2006, nr 41.


Sławomir Fedorowicz, Ewa Wiśniewska, Jan Englert, Piotr Wojewódzki, Czesław Lasota w „Błądzeniu” wg Gombrowicza w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 29 maja 2004. Fot. Stefan Okołowicz
Na pierwszym planie: Ewa Wiśniewska (Ciocia, Królowa Małgorzata, Hrabina, Matka), Jan Englert (Witold III) w Błądzeniu wg Witolda Gombrowicza w reż. Jerzego Jarockiego. Prapremiera w Teatrze Narodowym 29 maja 2004. Fot. Stefan Okołowicz/Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

◊ Ewa Wiśniewska

Byliśmy w wielkiej przyjaźni, ale na początku kontaktów, przy Błądzeniu, mieliśmy zatarg. Nie wiedziałem wtedy jeszcze, jak się z nim pracuje, a jestem dość porywczym człowiekiem, wybucham i w sekundę mi to przechodzi. I kiedyś, po jakiejś kolejnej instrukcji Jurka, zupełnie różnej od poprzedniej, przegięłam się przez stół, przy którym siedział, złapałam go za klapy i powiedziałam, że go zabiję, jak jeszcze mi coś takiego powie! Wybuchła awantura, dowiedziałam się od dyrektora, że jestem przyczyną jego zawału. W końcu Jurek zszedł na dół i było wszystko dobrze. Od tego momentu panowała między nami idylla. (…)

Był to już ostatni, co tak poloneza wodził. Nie widzę na horyzoncie tak precyzyjnie myślących reżyserów. Miał mir i poważanie wśród aktorów, bo było wiadomo, że skoro czegoś wymaga, to na pewno wie. Miało się pełne zaufanie do jego myślenia i koncepcji. Oczywiście były nerwy, bo przecież próby przy Błądzeniu trwały po cztery godziny rano i cztery wieczorem. I tak przez kilka miesięcy. Przy Tangu podobnie. Tak jak za dawnych lat, kiedy się poświęcało tylko i wyłącznie pracy w teatrze. Teraz świat się zmienił, aktorzy są zagonieni. (…)

Odbywaliśmy jakieś podróże, na przykład do Krakowa z Tangiem. I przez całą drogę mówił tylko o sztuce: „Ach, przypomniałem sobie, wiesz, jak tam mówisz…”. Cały czas było o tym.

Ciekawe, jaka bym była, gdybyśmy się spotkali o wiele, wiele wcześniej. Może by ulepił ze mnie jakąś inną aktorkę? [Zamyśla się] Ooo! To by była walka! Ale w sensie pozytywnym, nie siłowanie, kto ma rację. Rację miał on, tylko forma, którą chciał narzucić, niekiedy była nie do przyjęcia.

 Elżbieta Konieczna, Jerzy Jarocki. Biografia, Wydawnictwo Znak, Kraków 2018.


Małgorzata Kożuchowska w „Kosmosie” Gombrowicza w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 16 października 2005. Fot. Stefan Okołowicz
Małgorzata Kożuchowska (Lena) w Kosmosie Witolda Gombrowicza w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 16 października 2005. Fot. Stefan Okołowicz/Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

◊ Małgorzata Kożuchowska

Pamiętam inną nietypową sytuację. W 2005 roku w trakcie prób Kosmosu umarł Jan Paweł II. Zawsze był dla mnie bardzo ważną osobą i od początku wiedziałam, że muszę pojechać do Rzymu pożegnać go osobiście. Jestem w próbach Kosmosu, więc muszę z Jarockim to załatwić. Powiedziałam: „Jurek, przepraszam cię, ale przez dwa dni nie mogę być na próbie, bo choćby waliło się i paliło, muszę pojechać do Rzymu. Cokolwiek powiesz, muszę jechać”. Zgodził się: „Rozumiem, o której masz samolot?”. Gdy powiedziałam, że o czternastej, stwierdził: „To na dwie godziny możesz przyjść na próbę”. Przyszłam. Pilnował godziny, żebym się nie zagapiła. W pewnym momencie powiedział: „Ty chyba, Gosiu, musisz już iść”. Wszyscy: Seniuk, Zapasiewicz, Wiśniewska, zamarli. O co chodzi? Jestem już w drzwiach, a on woła: „Gosiu! Skoro już tam będziesz, to pokłoń się od nas wszystkich”. To była jedna z najbardziej szokujących kwestii, jaką usłyszałam z ust Jarockiego.

Gdy lecieliśmy z Kosmosem z Izraela, siedzieliśmy blisko siebie, dzieliło nas tylko przejście. Była noc. Rozmawialiśmy o wierze. Zapytałam go: „Jurek, ty naprawdę nie wierzysz, że po śmierci jest jakieś życie, jest jakiś świat, że coś tam jest?”. Po długiej przerwie powiedział: „Niestety, nie ma na to żadnych dowodów”.

Ale nie wiem, jak to z nim było do końca. W końcówce Kosmosu jednak doszło do odgórnej ingerencji. Czasami tak w teatrze się zastanawiamy, czy oni tam z Mrożkiem prowadzą poważne rozmowy, czy dalej się kłócą… (…)

Potem, gdy już pracowałam bez niego, bardzo dotkliwie to odczuwałam. Brakowało mi poczucia bezpieczeństwa, które on dawał. Wiedziałam, że u Jurka nie ma złych ról, że to jest niemożliwe. Niektórzy, pracując z nim, stawali okoniem. Rozumiem ich potrzebę własnej autonomii, ale sądzę, że akurat w jego przypadku to nie było najmądrzejsze, że jednak więcej się traciło, niż zyskiwało. Wszyscy mieliśmy przecież świadomość, że zostało już mniej niż więcej czasu. Wydawało się, że Błądzenie jest już jego testamentem. I jak się dowiadywaliśmy o jakiejś kolejnej produkcji, myśleliśmy: „O Jezu! Jak by było cudownie, żeby w tym być!”.

 Elżbieta Konieczna, Jerzy Jarocki. Biografia, Wydawnictwo Znak, Kraków 2018.

 

Marcin Hycnar, Grzegorz Małecki w „Tangu” Mrożka w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 29 października 2009. Fot. Stefan Okołowicz
Marcin Hycnar (Artur), Grzegorz Małecki (Edek) w Tangu Sławomira Mrożka w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 29 października 2009. Fot. Stefan Okołowicz/Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego


◊ Grzegorz Małecki

Jarocki to najtrudniejszy reżyser, jakiego spotkałem. Pracował w atmosferze nieustannego konfliktu z aktorem, traktował go wyłącznie jako narzędzie w swoim laboratorium. Widziałem największych z największych, którzy nie wytrzymywali napięcia na próbach. Andrzej Łapicki zrezygnował kilka dni przed premierą Tanga, a Zbigniewa Zapasiewicza Jarocki potrafił doprowadzić do histerii. Lubował się w udowadnianiu, że niczego nie potrafimy. Dość powiedzieć, że Tango próbowaliśmy ponad osiem miesięcy. Podobnie było z Błądzeniem i Miłością na Krymie. Z drugiej strony nikt nie nauczył mnie takiej odpowiedzialności za słowo i za rolę jak on. U żadnego innego reżysera nie miałem poczucia, że słowo, które wypowiadam, jest jak siekiera rozłupująca czaszki mieszczańskiej widowni.

Jego teatr był na wskroś zaskakujący i nowoczesny, a z drugiej strony wszystko było oparte na najlepszej teatralnej tradycji, na literaturze. Nie uprawiał też taniej publicystyki. I niech się schowają nasi modni, snobistyczni rewolucjoniści ze swoim hardcorowym teatrem. W spektaklach Jarockiego nie było zbędnego kroku, a może nawet oddechu. Potrafił godzinami reżyserować jedno zdanie, gest, naciskanie klamki w drzwiach albo otwieranie okna. Co więcej  reżyseria Jarockiego nie kończyła się na premierze. Przychodził niemal na każde przedstawienie i wciąż robił omówienia, przynosił nowe wersje scenariusza albo zmieniał kolejność scen.

(…) Był niezbyt sympatyczny dla aktorów. A mimo to wszyscy chcieli u niego grać. Zdaniem aktorów się z reguły nie interesował. Aczkolwiek raz mnie i Marcinowi Hycnarowi udało się go do czegoś przekonać. Scena zabicia Artura przez Edka w Tangu jednym uderzeniem wydała nam się naiwna. Zaproponowaliśmy brutalną bójkę w stylu Quentina Tarantino. To była długa, sugestywna sekwencja  byliśmy zdumieni i szczęśliwi, że włączył to do spektaklu.

(…) dziś wiem, że teatr był po prostu jego całym życiem. A może inaczej  Jarocki był po prostu teatrem. Ciekawe  nigdy nie słyszałem, żeby kogokolwiek pochwalił osobiście na próbie. Kiedy otrzymałem nagrodę Feliksa za rolę Edka w jego spektaklu, nie skomentował tego słowem. Tymczasem jakiś czas temu koleżanka powiedziała mi, że trafiła na wywiad z Jarockim gdzieś w necie. Opowiada w nim, jak dobrą rolę stworzyłem, że coś nieoczekiwanego dzięki mnie zrozumiał z Mrożka itp. Szok! I dodam, że naprawdę się wzruszyłem. Cokolwiek by mówić, wielki był. Największy.

• fragm. wywiadu „Rzeczpospolita” – „Plus Minus” 2018, nr 302.

Jan Frycz w „Tangu” Mrożka w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 29 października 2009. Fot. Stefan Okołowicz
Jan Frycz (Stomil) w Tangu Sławomira Mrożka w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 29 października 2009. Fot. Stefan Okołowicz/Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego
 


◊ Jan Frycz

Mam taki jego obraz: kiedyś po jakiejś takiej udanej próbie Tanga w Narodowym. Która posunęła pracę naprzód, odbyliśmy z panem Jerzym niezaplanowany spacer. Szliśmy, rozmawiając w jednym kierunku, do księgarni na rogu Senatorskiej i placu Bankowego. I powiedziałem mu: „No, panie Jerzy, wydaje mi się, że mamy już drużynę. To najważniejsze, że w tym spektaklu zaczęliśmy wszyscy płynąć w jednym kierunku”. A pan Jurek tylko tak mruczał, mruczał. Ten taki krótki pomruk zadowolenia stale słyszę. To się w ogóle zdarzało bardzo rzadko. Z pierwszego rzędu krzeseł, gdzie on siedział w ciemności, czasem dochodził taki dźwięk „yyyrr…”, nawet dość taki zmysłowy, powiedziałbym. Pomruk zadowolenia z tego, co osiągnęliśmy albo co on osiągnął. Takiego go pamiętam.

• Elżbieta Konieczna, Jerzy Jarocki. Biografia, Wydawnictwo Znak, Kraków 2018.


◊ Spektakle Jerzego Jarockiego w Teatrze Narodowym: 

• Błądzenie wg Witolda Gombrowicza, prapremiera: 29 maja 2004 →

• Kosmos Witolda Gombrowicza, premiera: 16 października 2005 →

• Miłość na Krymie Sławomira Mrożka, premiera: 17 stycznia 2007 →

• Tango Sławomira Mrożka, premiera: 29 października 2009 →

• Sprawa wg Samuela Zborowskiego Juliusza Słowackiego, premiera: 17 września 2011 →

◊ W Czytelni: teksty o Jerzym Jarockim

Jerzy Jarocki w Teatrze Narodowym. Fot. Stefan Okołowicz/Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

Tomasz Kubikowski | Jarocki i istota →

Jacek Sieradzki | Dopowiedzi. Ostatnie prace sceniczne Jerzego Jarockiego →

◊ Spektakle Jerzego Jarockiego online

Scena zbiorowa. Fot. Stefan Okołowicz
Scena zbiorowa w Kosmosie Witolda Gombrowicza w reż. Jerzego Jarockiego. Premiera w Teatrze Narodowym 16 października 2005. Fot. Stefan Okołowicz/Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego

Kosmos, Ninateka.pl →  

Miłość na Krymie, Ninateka.pl →


◊ Realizacje Jerzego Jarockiego w Teatrze Narodowym – galeria: 



  • INNE ROZKOSZE | wideo zapowiedź

    „...i tak byłaby to WSTRZĄSAJĄCA HISTORIA”. Inne rozkosze Jerzego Pilcha w reżyserii Jacka Głomba | wideo zapowiedź | premiera: 7 grudnia na Scenie przy Wierzbowej

  • Prowokacja z przytupem. Rozmowa z Jackiem Głombem

    Jacek Głomb inscenizuje Inne rozkosze Jerzego Pilcha. „Ten tekst jest niepoprawny politycznie – mówi reżyser – nie ma w nim żadnej poprawności, jest za to prowokacja z przytupem”. 

  • Ekscesy i ból istnienia | premiera INNYCH ROZKOSZY

    Nieugaszone pożądania, ekscesy, ekstrawagancje i dopadający nas, od czasu do czasu, bólu istnienia. Mistrzowska proza Pilcha w scenicznej interpretacji Jacka Głomba.

  • Vouchery do Teatru Narodowego

    Długoterminowe vouchery do Teatru Narodowego to doskonały świąteczny podarunek. Są dostępne online oraz w kasach Teatru. 

  • Księgarnia internetowa Teatru Narodowego

    Zapraszamy na świąteczne zakupy. W ofercie publikacje poświęcone dziejom teatru i jego twórcom oraz plakaty. Wiele propozycji wydawniczych w bardzo atrakcyjnych cenach!

  • Repertuar grudniowy

    Premiera Innych rozkoszy Pilcha w reżyserii Jacka Głomba. Wśród wielu propozycji – Kordian Słowackiego i Opowieści Lasku Wiedeńskiego von Horvátha.

  • Repertuar styczniowy

    Wśród wielu styczniowych tytułów: Faust Goethego, Jak być kochaną wg Brandysa oraz Czekając na Godota Becketta. 




  • TEATR DLA SENIORÓW I STUDENTÓW

    Bilety w cenie od 30 do 50 zł – wiele propozycji w repertuarach grudniowym i styczniowym. 

  • Jan Englert – 60 lat na scenie!

    Jubilatowi życzymy kolejnych wspaniałych artystycznych wyzwań i nieustającej wiary w teatr! Zachęcamy do obejrzenia materiału wideo.

     

  • Andrzej Łapicki – wspomnienie w stulecie urodzin aktora

    11 listopada wspominamy Andrzeja Łapickiego, legendarnego aktora Teatru Narodowego, rektora warszawskiej Akademii Teatralnej i prezesa ZASP-u, w stulecie jego urodzin.  

  • Rozmowa z Julią Holewińską i Wojciechem Farugą

    Przed premierą Fausta: „Ten dramat boleśnie nakłuwa ludzką kondycję” – mówi reżyser, Wojciech Faruga. „Opowiadamy o przemocy i rozpadzie świata” – podkreśla Julia Holewińska, dramaturżka. 

  • Współczesna odyseja | premiera FAUSTA

    Indywidualne doświadczanie świata, podróż przez historię współczesną i archiwa naszej pamięci – Faust Goethego w reżyserii Wojciecha Farugi i dramaturgii Julii Holewińskiej.

  • Anna Seniuk – 60 lat na scenie!

    Świętujemy 60-lecie debiutu Anny Seniuk! Zachęcamy do obejrzenia materiału wideo, który przygotowaliśmy z okazji jubileuszu wspaniałej artystki.

  • WIECZÓR TRZECH KRÓLI – pożegnanie z tytułem

    Intrygi, gry pozorów, wiele odmian miłości. 14 i 15 grudnia zapraszamy na ostatnie przedstawienia Wieczoru Trzech Króli Shakespeare’a w reżyserii Piotra Cieplaka. 

  • Premiery sezonu 2024/2025

    Światowa klasyka i polska współczesność! Sezon 2024/2025 w Teatrze Narodowym oprze się na tych dwóch przeciwległych filarach. 

  • Mariusz Benoit z Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza!

    Mariusz Benoit został uhonorwany Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza za rolę Estragona w Czekając na Godota w reżyserii Piotra Cieplaka. Serdecznie gratulujemy!

  • Maryla Zielińska z Nagrodą Komitetu Nauk o Sztuce PAN

    Maryla Zielińska za książkę To. Biografia Jerzego Grzegorzewskiego otrzymała Nagrodę Komitetu Nauk o Sztuce PAN. Autorce składamy serdeczne gratulacje! 

  • PCHŁA SZACHRAJKA – 250 spektakl!

    Pchła Szachrajka będzie łobuzować na scenie po raz 250! 1 grudnia 2024 zagramy jubileuszowy spektakl na podstawie utworu Jana Brzechwy w reżyserii Anny Seniuk.

  • Piotr Cieplak z Nagrodą im. Cypriana Kamila Norwida

    Piotr Cieplak za reżyserię Czekając na Godota został uhonorowany Nagrodą im. Cypriana Kamila Norwida. Serdecznie gratulujemy!

  • Teatr Narodowy w ankiecie miesięcznika TEATR

    W podsumowaniu miesięcznika „Teatr” Najlepszy, najlepsza, najlepsi w sezonie 2023/2024 zostały wymienione spektakle oraz twórczynie i twórcy Teatru Narodowego.

  • FEBLIK – recenzje po premierze

    Przedstawiamy opinie recenzentów i teatralnych blogerów o spektaklu Feblik Małgorzaty Maciejewskiej w reżyserii Leny Frankiewicz.

  • Czas ekstremalny | premiera FEBLIKA

    Rzeczywistość realna i magiczna zarazem, dojrzewanie w dusznej wspólnocie, pojemny świat metafory. Feblik – premiera odbyła się 14 czerwca.

  • Widzieć jaśniej. Rozmowa z Leną Frankiewicz

    Reżyserka pracuje nad Feblikiem. „Młodość jest zawsze «bardziej», widzi jaśniej – podkreśla. – Główna bohaterka, dojrzewająca Mania potrafi bezpardonowo obnażyć obłudę świata”.

  • 85. rocznica urodzin Jerzego Grzegorzewskiego

    29 czerwca przypada 85. rocznica urodzin Jerzego Grzegorzewskiego (1939–2005) – wizjonera teatru, reżysera, dyrektora Teatru Narodowego w latach 1997–2003.

  • Adam Hanuszkiewicz – 100. rocznica urodzin

    16 czerwca mija setna rocznica urodzin Adama Hanuszkiewicza (1924–2011) – aktora, reżysera, dyrektora Teatru Narodowego, twórcy legendarnej inscenizacji Balladyny.

  • „KLASA TN. Pierwszy dzwonek” – finał 3. edycji projektu!

    Odbyły się już pokazy wieńczące 3. edycję projektu „KLASA TN. Pierwszy dzwonek” z udziałem uczennic i uczniów Szkoły Podstawowej nr 75 im. Marii Konopnickiej w Warszawie.

    .

  • „KLASA TN. Drugi dzwonek” – finał 3. edycji projektu!

    Za nami finał 3. edycji projektu „KLASA TN. Drugi dzwonek” z udziałem uczennic i uczniów LXIV LO im. Stanisława Ignacego Witkiewicza „Witkacego”.

  • Setna rocznica urodzin Kazimierza Dejmka

    Reżyser, dyrektor Teatru Narodowego, twórca historycznej inscenizacji Dziadów, wybitna osobistość świata teatru – 17 maja 2024 mija setna rocznica urodzin Kazimierza Dejmka. 

  • Maryla Zielińska laureatką Nagrody PTBT!

    Maryla Zielińska laureatką Nagrody Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych za To. Biografię Jerzego Grzegorzewskiego, książkę wydaną przez Teatr Narodowy. Serdecznie gratulujemy! 

  • Trzytomowa publikacja o Jerzym Grzegorzewskim

    Trzytomowa publikacja o Jerzym Grzegorzewskim dostępna w naszej księgani internetowej. Przedstawiamy dźwiekowy zapis spotkania poświęconego wydawnictwu.

  • Jerzy Radziwiłowicz z Nagrodą im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego

    Jerzy Radziwiłowicz został uhonorowany Nagrodą im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego za kreacje aktorskie na deskach Teatru Narodowego. Serdecznie gratulujemy!

  • Skaliste wybrzeża | premiera GRY SNÓW

    Moralitetowa wędrówka przez życie, rozpoznanie dzisiejszego losu – premiera Gry snów Strindberga w reżyserii Sławomira Narlocha odbyła się 13 kwietnia.

  • PODRÓŻ | rozmowa ze Sławomirem Narlochem

    „Podążając za everymanem, chcemy odnaleźć sensy tej nieprzewidywalnej moralitetowej wędrówki” – mówi Sławomir Narloch, reżyser Gry snów. 

  • KRÓL LEAR – wybór recenzji po premierze

    Recenzenci i teatralni blogerzy dzielą się opiniami po premierze Króla Leara Shakespeare’a w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego.

  • Ewa Wiśniewska – 60 lat na scenie!

    Ewa Wiśniewska obchodzi jubileusz 60-lecia pracy artystycznej. Wybitna aktorka została uhonorowana Złotym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Gratulujemy!

  • DUSZYCZKA – wspomnienie

    30 stycznia 2024 minęło 20 lat od premiery Duszyczki Różewicza w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego. Zapraszamy do obejrzenia filmowego zapisu wspomnień!

  • SZTUKA ROZMOWY. Podcast Teatru Narodowego

    Jak buduje się artystyczne relacje? Rozmowy z aktorkami i aktorami Teatru Narodowego. Zapraszamy do słuchania!

  • Recenzje po premierze CZEKAJĄC NA GODOTA

    Recenzenci i teatralni blogerzy dzielą się opiniami o spektaklu Czekając na Godota Samuela Becketta w reżyserii Piotra Cieplaka.

  • Heroizm trwania | premiera CZEKAJĄC NA GODOTA

    Trwanie – uparte i heroiczne. Premiera Czekając na Godota Samuela Becketta w reżyserii Piotra Cieplaka odbyła się 9 grudnia na Scenie Studio. 

  • Rozmowa z Piotrem Cieplakiem

    „Wszystko, co człowiek może zrobić – złorzecząc, przeklinając, wściekając się, to jednak… czekać” – mówi Piotr Cieplak o pracy nad Czekając na Godota Becketta. 

  • PCHŁA SZACHRAJKA – 10 lat od premiery!

    6 grudnia 2023 mija 10 lat od premiery Pchły Szachrajki Jana Brzechwy w reżyserii Anny Seniuk! Zapraszamy do obejrzenia materiału o tym wyjątkowym, łobuzerskim spektaklu.


  • FREDRO. ROK JUBILEUSZOWY – recenzje

    „Niezwykły spektakl, pozornie utrzymany w konwencji próby, stał się zatrzymanym w czasie sądem nad dziełem wybitnego komediopisarza” – recenzje po premierze Fredry w reż. Jana Englerta. 

  • Stawiany na pomnikach i przed sądem

    Fredro. Rok Jubileuszowy w reżyserii Jana Englerta – premiera odbyła się 1 grudnia. W roku 2023 świętowaliśmy 230 rocznicę urodzin komediopisarza.

  • OPOWIEŚCI LASKU WIEDEŃSKIEGO – recenzje

    „Znakomity spektakl”, „cały zespół aktorski gra koncertowo” – przedstawiamy recenzje i opinie krytyków oraz teatralnych blogerów o Opowieściach Lasku Wiedeńskiego.

  • WYKŁADY OTWARTE Teatru Narodowego online (audio)

    Wykłady Teatru Narodowego online dotyczące badań nad twórczością wielkich osobowości polskiej kultury.

  • Spektakle Teatru Narodowego online

    Telewizyjne wersje spektakli dostępne online: Kosmos i Miłość na Krymie w reż. Jerzego Jarockiego, Śluby panieńskie i Udręka życia w reż. Jana Englerta, Daily Soup w reż. Małgorzaty Bogajewskiej.

  • Cykl POECI POLSCY online #kulturabezbarier

    Polska poezja w interpretacji Aktorów Teatru Narodowego – artystyczno-edukacyjny cykl POECI POLSCY #kulturabezbarier.

  • TEATR MÓJ WIDZĘ... – rozmowy z aktorkami i aktorami

    Kinga Ilgner rozmawia z: Anną Seniuk, Małgorzatą Kożuchowską, Gabrielą Muskałą, Janem Englertem, Jerzym Radziwiłowiczem, Marcinem Hycnarem. Partnerem cyklu jest Teatr Narodowy.

  • Cykl AKTORZY/SENIORZY

    AKTORZY/SENIORZY to filmowy cykl Leny Frankiewicz, na który składają się rozmowy o teatrze z seniorkami i seniorami zawodu aktorskiego. Teatr Narodowy jest partnerem projektu.

     

  • Teatr Narodowy w Google Cultural Institute

    Wystawę o burzliwych dziejach Narodowej Sceny można oglądać w sieci! Zapraszamy do odwiedzenia Google Cultural Institute.

Korzystając z serwisu internetowego Teatru Narodowego, akceptujesz zasady Polityki prywatności oraz wyrażasz zgodę na używanie plików cookies. Plik cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej na temat cookies, kliknij tutaj.

Poniżej możesz dostosować ustawienia dotyczące plików cookies:

  Zezwól na przechowywanie danych reklamowych.

  Zezwól na przechowywanie danych użytkownika.

  Zezwól na personalizację reklam.

  Zezwól na przechowywanie danych analitycznych.