Nasi przodkowie, tożsamość i przyszłość – Księgi Jakubowe→ Olgi Tokarczuk w inscenizacji Michała Zadary. Premiera przedstawienia odbyła się 12 listopada na dużej scenie Teatru. 

Michał Zadara, pracując nad niezwykle gęstą prozą Olgi Tokarczuk, tworzy opowieść o wieku, w którym rozum krzyżuje się z przesądem, a duchowość z materią. Przedstawia na scenie losy pochodzącego z Podola mistyka Jakuba Lejbowicza Franka, a także losy jego wyznawców i wrogów. Jakub Frank to heretyk, zbawca, szalony mistyk, czy polityczny pragmatyk? Jak zmieniają się ludzie i jak przeistacza się świat pod wpływem jego działań? 

O niejednoznacznej postaci Franka pisze Przemysław Czapliński w tekście Dwuznaczny mesjasz zamieszczonym w programie spektaklu: „Urodził się jako podolski Żyd, zmarł jako niemiecki baron; zanim osiadł w Polsce (1755– 1773), żył i działał na terenach dzisiejszej Turcji, Rumunii i Grecji. Stworzył żydowską sektę wyznaniową, był politykiem, reformatorem religijnym i samozwańczym mesjaszem. Wyznawał wiele wiar, żadnej nie dochowując wiary: porzucił judaizm na rzecz sabataizmu, potem przyjął islam, z islamu przeszedł na katolicyzm. Stworzył własne wyznanie, ale tuż przed śmiercią prawdopodobnie wybrał prawosławie. Żył w ośmiu państwach, władał pięcioma językami, wyznawał trzech bogów, w końcu uznał się za wcielenie czwartego. Należał do wielu kultur Europy Środkowej, przez wszystkie został odrzucony”.

Na scenie powstał świat nasycony zapachami, barwami, ruchliwością, muzyką. Ale w obrazie XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej, kraju wielu narodowości, wyznań i kultur, odbija się i rzeczywistość dzisiejsza ze wszystkimi jej zagrożeniami i nadzieją na lepszy projekt świata. Twórcy przedstawienia zastanawiają się nad wiarą, doświadczaniem wspólnoty, znaczeniem polskości. „Narodowość, religia, kostium – to są tematy naszej opowieści. My, współcześni Polacy, jesteśmy spadkobiercami bardzo różnych tradycji, narodowości, praktyk. Naszymi przodkami są nie tylko Zagłoba i Marysieńka, ale też Jakub Frank i Maria Szymanowska – podkreśla Michał Zadara. – Nasza literatura, zarówno dawna jak i współczesna, daje nam materiał, byśmy mogli zawalczyć o przedstawianie na narodowej scenie takiego obrazu wszystkich obywateli, który jest adekwatny do współczesności. To jest bardzo wysoko postawiona poprzeczka. Codziennie się z nią zmagamy”. (rozmowa z Michałem Zadarą →)