Baron Münchhausen – Hieronymus Carl Friedrich Freiherr von Münchhausen – istniał naprawdę. Żył w XVIII wieku, wiódł żywot awanturnika, miał żonę Jakobinę, brał udział w wojnach rosyjsko-tureckich i nade wszystko kochał opowieści. W towarzystwie przyjaciół snuł niestworzone historie o swoich wyczynach wojennych, polowaniach czy dalekich wyprawach. Zaczęły one krążyć po całych Niemczech, przeradzać się w pogłoski, a te z kolei – w legendy, do których dopisywano własne wątki. Wkrótce niemal każdy chociaż raz usłyszał o strzelaniu do jelenia pestkami wiśni, podróży na księżyc czy też wystrzeleniu się z armaty. Sława barona stała się jednak kłopotliwa, gdy opowieści te ukazały się drukiem. Nie wydał ich oczywiście sam zainteresowany, a – wtedy jeszcze anonimowo – pisarz Gottfried August Bürger. Münchhausen z niewinnego fantasty stał się symbolem łgarza i megalomana.

Maciej Wojtyszko w swoim dramacie Baron Münchhausen dla dorosłych zmierzył się z tym symbolem bajecznej mistyfikacji. „Jest to taka właśnie historia Księcia Łgarzy, jaka wykiełkowała z idei skonfrontowania go z prozą (i grozą) życia, dzięki czemu prawda tej biografii zyskuje sankcję ironii, ironia zaś – prawdziwości – pisze o dramacie Wojtyszki Jan Gondowicz w tekście Obroty rzeczy niebywałych zamieszonym w programie przedstawienia. – Gdyż w baśniach dla dorosłych te dwie sfery są nierozdzielnie sprzęgnięte. W żargonie filozoficznym rzec by można, iż tylko ironia pozwala zmierzyć się z bolesnym wyobcowaniem w radykalnie odczarowanym świecie, który to stan wiedzie do coraz niklejszej pewności własnej egzystencji. I taki jest Münchhausen Wojtyszki. Wyobcowany z własnych czasów, które minęły, rozczarowany epoką wrogą cudownym przygodom, igrający z myślą, że może już nie żyje. Ów świat odczarowany, gdzie rządzą pieniądz i zemsta, skoczy mu do gardła. Fantazje zastąpi nagle prawdziwa walka o życie. Autoironia barona odbije się bezsilnie od twardych łbów prześladowców. I tym, co go uratuje, będzie niegodna polityczna intryga, którą trzymał na czarną godzinę, gardząc nią jako najniższą ze swych sztuczek”.