Wykonywanie pracy i przydatność jako podstawowe wartości – ale czy to nie jest tak, że w tych społecznościach praca jest też w pewnym sensie modlitwą?

Tak, ale nie mówmy tego, bo możemy stracić widownię, lepiej jej nie traćmy (śmiech).

Czy życie Kohoutka jest uporządkowane – są: rodzinne rytuały, wiara, wynikająca z religii cykliczność, czy właśnie chaotyczne, bo ciągle zmaga się ze swoimi nieugaszonymi pragnieniami, swoimi demonami, z demonem dotyku na czele?

Tak, ale zmaga się poza domem. Znaczy – udaje się do Krakowa i tam uprawia miłość. Przedstawienie zaczyna się od tego, że Aktualna Kobieta Kohoutka nagle do niego przyjeżdża. Tylko on „zapomniał” jej powiedzieć, że mieszka z żoną, dzieckiem, mamą, tatą, babcią, jak również z licznymi rezydentami…

We frazie Pilcha erotyzm tak delikatnie się przesącza… Jak go ugryźć w teatrze?

Powiem uczciwie, że uważam, że w teatrze coś musi być naprawdę albo w ogóle. A tutaj trudno o naprawdę, więc… trzeba będzie przyjść do teatru, żeby zobaczyć, jak się ten erotyzm przesącza (śmiech).

A skoro jesteśmy przy „tych” sprawach – Aktualna Kobieta Kohoutka jest być może krewną czy też powinowatą Gombrowicza – pada tu to nazwisko i „sytuacja robi się groźna”, jak mówi Oyermah. Gombrowicz też jest demonem?

W adaptacji Roberta Urbańskiego w jej radykalnych skrótach nie było Gombrowicza, ja go przywróciłem dlatego, że wierzę w inteligencję widowni warszawskiej.

Kohoutek nie może się powstrzymać od opowiadania swoim kobietom o Śląsku Cieszyńskim, gdzie rzecz się rozgrywa; zresztą konsekwencje tego opowiadania okazują się dla bohatera dość kłopotliwe… Można powiedzieć, że Śląsk Cieszyński to centrum świata?

Na pewno dla Jerzego Pilcha to było centrum świata. On nigdy z Wisły nie wyjechał. Mimo że mieszkał długo w Warszawie, w Krakowie, myślę, że Wisła była dla niego ogromnie ważna i to nie była kokieteria.

„Dożyjemy czasów tak upojnej wolności, że o mało nas, Panie Naczelniku, na stare lata jasna krew nie zaleje” – mówi Oyermah. Dożyliśmy takiej wolności?

Ostatnie lata były rzeczywiście emanacją jasnej krwi, która nas nie zalała.

A dążenie do wolności? Proza Pilcha jest śmieszna i momentami bardzo smutna, ale chyba z wiarą w człowieka i zrozumieniem dla jego potrzeby suwerenności, mimo że czasem trzeba znaleźć alibi w Piśmie Świętym…

Musimy sobie takie małe wolności znajdować, chociaż Jerzy nigdy nie epatował, nie narzucał się ze swoimi „przepisami”, nie używał wielkich słów, był za to człowiekiem ogromnie „naszym”, inteligentnym, bardzo oczytanym, z ogromnym poczuciem humoru. Ja robię spektakl i do śmiechu, i do płaczu. Chcę balansować na tych dwóch skrajnych emocjach, mam wiarę, że to się nam uda.

I kosmos Pilcha zobaczymy na Wierzbowej…

… w wielkim domu, w którym stoi stół. Robimy bardzo wspólnotowy spektakl. Przygotowuję go z drużyną, z którą pracuję na co dzień od wielu, wielu lat, czyli z Robertem Urbańskim, o którym już mówiliśmy, Gosią Bulandą, przygotowującą scenografię i kostiumy, Bartkiem Straburzyńskim, kompozytorem i Witkiem Jurewiczem, pracującym nad ruchem scenicznym.