Aktualności
Zmarł Jacques Lassalle
03/01/2018
Z ogromnym żalem żegnamy Jacques'a Lassalle’a, wybitną osobistość świata teatralnego. Reżyser zmarł 2 stycznia 2018 roku w Paryżu.
Jacques Lassalle był aktorem, reżyserem, pedagogiem, dramatopisarzem, dyrektorem teatrów. Często pracował w Polsce. W Teatrze Narodowym w 2000 roku pokazał Mizantropa Molière’a z Théâtre Vidy, a w 2004 roku Don Juana z Andrzejem Sewerynem w roli tytułowej, spektakl Comédie-Française. Na polskiej narodowej scenie wyreżyserował Tartuffe’a albo Szalbierza Molière’a → (2006) – przedstawienie, które nadal jest w naszym repertuarze, Umowę, czyli Łajdaka ukaranego Marivaux → (2009) oraz Lorenzaccia Musseta → (2011). Współpracował także z Teatrem Polskim w Warszawie – inscenizował Szkołę żon Molière’a (2011). Ostatnią jego realizacją w Polsce był Szekspirowski Król Lear przygotowany na deskach tego teatru w 2014 roku.
Reżyser wielokrotnie przewodniczył jury Międzynarodowego Festiwalu Szkół Teatralnych w Warszawie.
Jacques Lassalle ukończył studia teatralne w Conservatoire National Supérieur d’Art Dramatique. W latach 1969–1981 był wykładowcą paryskiego Institut d’Etudes Théâtrales, w 1982 roku został profesorem Conservatoire.
W 1967 roku założył teatr studyjny w Vitry (Studio-Théâtre de Vitry), którym kierował do 1982 roku. Tu wystawiał sztuki Molière’a, Labiche’a, Marivaux, Goldoniego, Boccaccia, Ruzante’a, Shakespeare’a. Współpracował ze współczesnymi autorami (Vinaver, Kroetz, Kundera, Besset, Sarraza, Sarraute, Henckel), pisał i wystawiał własne sztuki, organizował dyskusje i przedstawienia uliczne.
W latach 1983–1990 był dyrektorem Théâtre National w Strasburgu, gdzie przygotował m.in. Tartuffe’a Molière’a (1983), Woyzecka Büchnera (1984), L’Heureux Stratagème Marivaux (1984), Profesora Taranne Adamova (1985), Emilię Galotti Lessinga (1985), Rosmersholm Ibsena (1987), Amfitriona Molière’a (1988), Mądrą żonę Goldoniego (1989).
W latach 1990–1993 sprawował funkcję administratora generalnego Comédie-Française, gdzie wyreżyserował m.in. Hrabinę d’Escarbagnas (1992), Grzegorza Dyndałę (1992) i Don Juana (1993) Molière’a, La serva amorosa Goldoniego (1992), Płatonowa Czechowa (2005).
W roku 1994 ponownie założył własny zespół – La Compagnie Jacques Lassalle Pour Mémoire – wystawiający sztuki w koprodukcjach z teatrami i festiwalami; przygotował tutaj m.in. Andromachę (1994) i Medeę Eurypidesa (2000), których premiery odbyły się na Festiwalu w Awinionie. Zespół współpracował z Théâtre Vidy w Lozannie, gdzie w 1998 roku Lassalle pokazał sceniczną interpretację Molierowskiego Mizantropa, a także m.in. Trudnego człowieka Hofmannsthala (1995), Letni dzień Fossego (2000), Autografy Jeffreya Asperna wg Jamesa (2001), Mr X Duras (2003).
Reżyser pracował także na scenach wielu paryskich teatrów, m.in. Théâtre Hébertot (Żeby wszystko było jak należy Pirandella, 1997), Théâtre National de la Colline (Życie Galileusza Brechta, 2000), Théâtre de l’Atelier (Tajemna ekstaza Hare’a, 2000), l’Athénée Théâtre Louis-Jouvet (Szkoła żon Molière’a, 2002; Taniec śmierci Strindberga, 2004; Requiem dla zakonnicy Faulknera-Camusa, 2006), Théâtre de la Madeleine (La bête dans la jungle Faulknera-Duras, 2005), Théâtre Montparnasse-Gaston Baty (Rue de Babylone Besseta, 2005), Comédie-Française (Il Campiello Goldoniego, 2005; Rozwód Figara von Horvátha, 2008), Théâtre T.E.P., gdzie wyreżyserował swój tekst La Madone des poubelles (2008). Inne dramaty jego autorstwa to: Jonathan des années 30, Un couple pour l’hiver, Le Soleil entre les arbres, Un dimanche indécis dans la vie d’Anna, Avis de recherche.
Inscenizował na światowych i europejskich scenach, m.in. w Montrealu (Elektra Sofoklesa, 1981), w Norske Teatret w Oslo (Berenika Racine’a, 1989; Tartuffe Molière’a 1991; Wiśniowy sad Czechowa, 1995), Théâtre National w Brukseli (Jak wam się podoba Shakespeare’a, 1996), Teatr San Martin w Buenos-Aires (Mizantrop Molière’a, 2002), Teatro Palladio w Vicenzie (Ifigenia w Taurydzie Goethego, 2002), BDT w Sankt Petersburgu (Grzegorz Dyndała Molière’a, 2002). Przygotowywał przedstawienia w teatrach operowych, m.in. Opéra de Paris (Lohengrin Wagnera i Lear Reimanna, 1982), Opéra de Montpellier (Luisa Miller Verdiego, 1986).
